اگر به تاریخ انقلاب ایران با دقت نگاه کنید، اگر این ادعا را بپذیریم که اعتراضات پراکنده خرداد 42 آغازگر حرکت آیت الله خمینی بود و در نهایت به پیروزی 22 بهمن 1357 انجامید، می‌توان دنبا یک چیز بود. از چه زمانی مردم و رهبران اعتراضات، شعار بر حذف شاه دادند؟
آیت الله خمینی تا پیش از کشته شدن فرزندش مصطفی، محمد رضا شاه پهلوی را آقا خطاب می‌داد و پس از مقاله عروف احمدی رشید مطلق بود که دیگر خمینی شاه را به رسمیت نشناخت. اگر کمی پیشو پس از آن بخصوص زمان کشتار مردم در میدان ژاله را بنگریم، جرقه‌های مرگ بر شاه دیگر جرقه نبودند بلکه آتش شدند. هرچند خیلی‌ها دل‌شان شاه را نمی‌خواست اما تا آن زمان نمی‌گفتند. البته حتی زمانی هم که شاه رفت، مرگ بر شاه نبود و شاه رفت بود که البته با فرارسیدن بهمن، مرگ‌بر شاه هم همگانی شد.
بیاییم به حوادث اخیر نگاه کنیم. تنها یک هفته پیش از اعتراضات، زمانی که آیت الله خامنه‌ای در 29 خرداد، بازی را تمام شده اعلام و هر تجمعی را غیرقانونی عنوان کرد، از همان شام‌گاه سی خرداد، فریاد مرگ‌بر خامنه‌ای یا مرگ‌بر دیکتاتور شنیده شد.
این موضوع ثابت نماند. با افزایش خشونت، مردم هوش‌یارانه به قلب کودتاگران زدند و وقتی فهمیدند که بازی اصلی در دستان مجتبی خامنه‌ای فرزند رهبری است، از میانه‌های تیرماه فریاد مجتبی بمیری، رهبری را نبینی، سردادند.
در میان شعارهایی دیروز در ونک اینبار شعاری جدید شنیده شد؛ پرچم خرچنگ نمیخوام، رهبر الدنگ نمیخوام.
گویا کینه‌ای که در دل از شاه بود و در نهایت پس از چند ماه به فریاد مرگ‌بر شاه تبدیل شد، در مورد خامنه‌ای خیلی بیشتر است و زمانی نگذشته، فریاد سردادیم مرگ‌بر خامنه‌ای!
خبر دیروز فارس را باور نکردم. وقتی نوشت که ابطحی از زندانش راضی است. امروز خبر واقعی بیرون آمد:
Freedom IRAN :: Secular IRAN 